Vorige week heeft een vriendin die me nauw aan het hart ligt een erg mooi filmpje met me gedeeld.
Een confronterend filmpje, maar het verwoorde zo mooi hoe ik me de voorbije maanden al heb gevoeld.
https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc&feature=youtu.be
Het wordt zo mooi uitgelegd hoe een depressie je hele leven op zijn kop kan zetten. Hoe de zwarte hond in je leven komt en alles van je over neemt. En hoe pak je dit zwarte beest aan? Wat is de eerste stap? Welke mogelijkheden zijn er om je nieuwe huisdier een plekje in je leven te geven?
Want volgens het filmpje gaat alles beter eens je vrede neemt met de aanwezigheid van je zwarte vriend. Dat je niet alleen de donkere en sombere gedachten ziet, maar dat je beseft dat dit ook een kans kan zijn om een andere kant van jezelf te leren kennen.
Ik heb van mezelf nog lang verwacht dat ik terug de 'oude IK' ging worden. Maar die veeleisende verwachting zal ik moeten laten voor wat ze is. Een illusie...
Als ik eerlijk ben met mezelf wil ik ook niet terug naar vroeger! Ik zei op alles JA, zonder eerst eens na te denken over de gevolgen voor mij. En dat is nog steeds erg lastig. Alhoewel, ik heb ondertussen wel al het woord NEE leren uitspreken. Vroeger probeerde ik ook voor iedereen goed te doen, behalve voor mezelf. Ik leer nu keuzes te maken. Heb al zoveel geleerd de voorbije maanden, op een confronterende manier soms. Maar ik denk dat je dat soms nodig hebt: de confrontatie met jezelf aangaan. Of beter de confrontatie aangaan met mijn nieuwe metgezel. Niet elke dag kan dezelfde zijn. Er gaan dagen zijn dat mijn zwarte hond flink naast mij wandelt, maar er gaan ook dagen zijn waar hij me mee sleept aan de leiband.
Dus welkom in mijn leven Max! (leek me wel handig als ik de hond een naam gaf 😊)
Een dikke dankjewel aan mijn vriendin om dit filmpje met mij te delen!
A real eye-opnener!
-Me-
