Van het ene moment op het andere werd ik precies naar beneden getrokken. Ik bevroor. Ik vond geen woorden meer om te zeggen hoe ik me voelde, wat er in mij om ging. Alsof ik verdronk in mijn gedachten en mijn emoties. Een totale mentale black-out!
Gelukkig heb ik een geweldig geduldig lief, die met veel aandacht en begrip wacht en er gewoon is... Tot ik langzaamaan ontdooi uit mijn trance... Die de spoken te lijf gaat met liefde, warmte en vooral steun! Vaak zijn het dezelfde spoken die opduiken en me doen twijfelen aan alles...
Op 1 januari had ik mezelf voorgenomen om dit jaar meer in mezelf te geloven. Vandaag tijdens m'n black-out was het één van de eerste zaken die door mijn hoofd gingen: tot zover je goed voornemen... Nee! In mezelf geloven is sowieso een lang proces, met vallen en opstaan. De ene dag zal dat beter gaan dan de andere. En het gaat niet alleen over het geloven in mezelf.
Zoals mijn beste vriendin zei: het is werken aan de relatie met jezelf!
Jezelf graag zien zou bij iedereen op nummer 1 moeten staan!
Dat is pas eens een top-voornemen... Zo één waarvan we op het einde van het jaar kunnen zeggen: awel, dat voornemen heb ik doen slagen dit jaar!
Zelfzorg speelt daar ook een belangrijke rol in. En ik beken... Ik ben daar echt slecht in! Ok, je ziet het misschien niet... ( ik ben dan ook goed in het verbergen ervan)
Even een korte schets...
Mijn slaaproutine: dikke nul op tien!
Mijn inname van mijn medicatie voor mijn epilepsie: euhm... was de laatste tijd weer minder, maar sinds kort terug op de goede weg...
Mijn voeding: van ik-probeer-gezond-te-eten over valsspelen naar misschien-toch-niet-zo-goed-bezig...
'Optutten' (lees: me iet-of-wat deftig aankleden) is vaker een opgave dan een evidentie. (mocht ik mogen ik ging in mijn pyjama werken 😁)
Mildheid voor mezelf: pogingen worden ondernomen, want ja, ik besef dat de voorbije lijnen ook een soort van oordelen over mezelf is...
Waarom ik dit nu eigenlijk allemaal vertel? Enerzijds om de strijd met die innerlijke criticus openlijk aan te gaan. Want die zegt me nu: wat gaan 'de mensen' allemaal niet van u peinzen? Pfft... Wat maakt het eigenlijk uit? Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige ben die het moeilijk heeft. Die donkere dagen kent en blij is als het weer wat lichter wordt in haar hoofd. Ik wil mijn verhaal vooral blijven delen, omdat ik weet dat er nog mensen zijn daarbuiten die hun verhaal nog niet kunnen vertellen.
Ergens wil ik hen hiermee moed geven.
Mijn verhaal delen met mensen rondom mij is voor mij erg belangrijk. Ik kan mezelf beter verwoorden door het neer te schrijven dan de woorden te moeten uitspreken! Maar ik voel dat het van mij ook moed vraagt om uiteindelijk op de 'Publiceren-knop' te drukken...
-Ik-
