Emoties: een echte rollercoaster!

Dag

Zo goed als het de voorbije weken leek te gaan, zo moeilijk heb ik het voor de moment.

Vorige week heb ik bij de therapeute een potje geopend, vrij gedetailleerd en het heeft me meer van mijn stuk gebracht dan ik gedacht had.
Ik ga nu al zo een maand of 5 bij de therapeute. En ik had er wel al over verteld, maar in kleine stukjes en nooit erg uitgebreid. Net omdat ik voelde dat er nog maar over beginnen veel pijn naar boven bracht.
Deze keer verliep het vertellen lichtjes anders... (Ik ga het verhaal hier nu niet vertellen... Misschien ooit, misschien nooit... Maar niet vandaag)

Aanleiding was een kaart die ik had getrokken en waarop de volgende tekst stond:

'Ik besef dat ik het 'verdien' om graag gezien te worden'

Ik begon eerst te vertellen over het feit dat ik eindelijk één van de emoties kon benoemen die ik voel als mijn potje uit het verleden open gaat. Buiten de pijn en het verdriet drong door dat ik me ook enorm verraden voel. En vanaf dan was ik vertrokken... Alles kwam naar boven en in detail tot op de datum. Alsof ik een verhaal van iemand anders aan het vertellen was. Op dat moment kwamen er ook geen tranen, geen enkel greintje van emoties...

Tot ik klaar was... En pas dan merkte hoe stil de therapeute was geworden...
Ze had me amper onderbroken toen ik aan het vertellen was, enkel omdat ik eens iets moest herhalen dat ze wou noteren...

Het enige dat ze aan het einde van mijn verhaal zei was dat ze met 1 ding niet akkoord ging.
Ik had mezelf ergens in het verhaal een 'dwaze koe' genoemd, omdat ik nu vind dat ik bepaalde zaken anders had moeten doen. Omdat ik mijn inziens over me heen heb laten lopen.
En ze heeft gelijk: achteraf is het allemaal veel gemakkelijker om op je leven terug te kijken en te zeggen dat je het anders had moeten aanpakken.
Haar respons: 'Niemand had in zo een situatie geweten hoe te handelen. Jij hebt dat fantastisch aangepakt en dat doe je nog steeds. Ik weet dat je het moeilijk aan jezelf kan toegeven, maar je mag trots zijn op jezelf.'

Toen pas begreep ik de betekenis van het kaartje voor mij...

Het ging niet per se over graag gezien worden door anderen... Maar ik moet beseffen dat ik mezelf ook graag mag zien en dat ik dat verdorie verdien. En ondanks het feit dat ik dat ergens wel weet, blijft dat een moeilijke klik om te maken. Ik ga het echt moeten leren.

Vandaag heb ik bijvoorbeeld zitten nadenken over wat ik wil voor mezelf in de toekomst.
Wat wil ik graag bereiken? Waar droom ik van? Heb ik ambities? Wat maakt me gelukkig? Wat geeft me energie? Allemaal vragen waar ik maar geen antwoord op vind...
Het voelde weer alsof ik mijn weg nog steeds kwijt ben. Dankzij mijn vriendin wel ingezien dat het gewoon weer zo voelt omdat er eindelijk emoties vrij komen die ik ben blijven blokkeren. Ik weet ook wel dat ik al vooruitgang heb geboekt.  Ik ben mezelf wel enorm dankbaar dat ik blijf volhouden bij de therapeute, dat ik naar de yoga blijf gaan, dat ik mezelf ook op moeilijke dagen forceer om uit mijn bed te komen, dat ik de kinderen zo weinig mogelijk laat merken van dit alles...

Ik kan er alleen maar in blijven geloven dat ik hierdoor geraak en dat dit alles ooit een enge droom zal lijken... En vooral dat ik hier niet alleen door moet...

-Ik-

PS I: Dus sorry als ik niet meteen reageer op een mail of bericht, sorry als ik soms af dwaal tijdens een gesprek, sorry als ik minder aanwezig ben ik je leven...
PS II: Ik weet wel dat ik me niet hoef te verantwoorden, maar het is soms sterker dan mezelf...

Eerlijk met mezelf

Hallo!

Wekenlang speelt het al door mijn hoofd: beginnen schrijven in mijn moedertaal. Deze blog is er in de eerste plaats gekomen omdat ik eerlijk wou zijn naar de buitenwereld toe over mijn depressie. Maar toch verschuilde ik me achter het Engels, met als excuus dat zo mijn buitenlandse vrienden ook konden mee volgen. 
Wat een gemakkelijke uitvlucht! 
Vandaag maak ik komaf met de schone schijn en hou ik mezelf een spiegel voor.
Ik wil beginnen met eerlijk te zijn met mezelf. Iets wat niet zo evident blijkt te zijn.
Toegeven aan jezelf dat je in een depressie zit is enorm moeilijk. Het lijkt wel alsof je blijft vechten tegen het al dan niet falen. Terwijl het juist veel moed en kracht vergt om zoiets openlijk toe te geven. Dus ja, ik voel me niet fit in mijn hoofd en dat is al enkele maanden zo. Ik kom al van ver, dat besef is er sinds kort, dat ik al dieper heb gezeten. Maar ik merk ook dat ik er nog niet ben. Ondanks het feit dat ik momenteel weer meer moeilijkere momenten heb, kan ik wel zeggen dat het enigszins beter gaat. Ik experimenteer weer volop met mijn zintuigen: zo ruik ik altijd aan mijn theezakjes voor ik ze te water laat, ik geef mijn ogen de kost tijdens een wandeling of een fietstochtje, ik voel de klei in mijn handen als ik weer eens even een creatief moment heb en ik proef weer verschillende smaken in mijn mond. 
Dat besef, dat ik dat allemaal lange tijd niet gedaan heb, deed me inzien dat ik echt veel dieper heb gezeten dan ik zelf door had. 
Wat ik wel nog steeds in mij heb, is dat ik veel sneller wil vooruit gaan dan dat ik eigenlijk kan. Als ik een betere dag heb en energie voel, dan wil ik die meteen volop benuttigen en de wereld veranderen. (Figuurlijk, want de wereld is op dat moment dan meestal mijn huishouden.) Gevolg is dan vaak dat ik de dag erna een hoopje ben dat je bijeen kan vegen. 
Dus ben ik (met hulp van mijn therapeute) aan het leren doseren. Zoveel dingen dat ik mezelf precies opnieuw moet aanleren. Ik heb dagen dat ik me af vraag waar  ik mee bezig ben, maar ik heb ook dagen dat ik maar al te goed weet dat ik het beste in mezelf aan het ontdekken ben. En dat is deze depressie ook ergens wel: een ontdekkingstocht, ik leer wie ik echt ben of wie ik echt wil zijn.

Dit is één van mijn eerste kaartjes die ik uit de mand heb gevist bij de therapeute. Toepasselijker kon het toen niet zijn. Ik had het toen enorm moeilijk met de druk die ik mezelf oplegde om beter te worden. En hoe 'tijd' voor mij zo zwaar door woog. Ik forceerde mezelf en had niet door dat ik mezelf op die manier aan het tegen werken was. Deze zal nog even passend blijven, want dit proces dat ik door maak is er duidelijk één van lange adem. Voor de mensen uit mijn omgeving waarschijnlijk niet totaal onverwacht.

En daar wil ik toch ook even iets over zeggen... Over de mensen uit mijn omgeving!
Over hoe dankbaar ik hen wel niet ben, voor de steun! Want ik weet dat niet iedereen het zo getroffen heeft als mij. Bedankt om gewoon naar mij te luisteren, zonder teveel (waarschijnlijk wel goed bedoelde) raad te geven... Als je zo diep zit, dan heb je daar geen nood aan. Dan wil je gewoon iemand die bij je zit en die naar je luistert of die gewoon mee van de stilte geniet... Die SAMEN met jou de vele prikkels op vangt...

Mijn 2 dochters wil ik toch ook wel even bedanken! Ondanks het feit dat ik hen zoveel mogelijk bescherm/afscherm, hun voelsprieten vangen hier en daar wel eens iets op. 
En mama heeft weleens een mindere dag, maar samen geraken we er door. Hun lach komt steeds op het juiste moment! ( Hun geklaag vaak iets minder getimed 😉)

En dan de persoon bij wie ik steeds weer tot rust kan komen...

Lieve schat, jouw immens begrip is bewonderenswaardig! Ik weet dat de voorbije maanden niet altijd evident zijn geweest en dat er nog een lange weg af te leggen is. Maar jij hebt ervoor gezorgd dat ik nog NOOIT heb willen opgeven... Hoe diep ik ook zit.. Hoe zwaar de dag ook op me weegt... Hoe leeg ik me ook voel... Dankzij jou voel ik steeds weer dat sprankeltje hoop, weer dat beetje kracht om te blijven doorgaan. SAMEN heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen! 1000x dank!

-IK-