Mijn zwarte hond

Vorige week heeft een vriendin die me nauw aan het hart ligt een erg mooi filmpje met me gedeeld.
Een confronterend filmpje, maar het verwoorde zo mooi hoe ik me de voorbije maanden al heb gevoeld.

https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc&feature=youtu.be

Het wordt zo mooi uitgelegd hoe een depressie je hele leven op zijn kop kan zetten. Hoe de zwarte hond in je leven komt en alles van je over neemt. En hoe pak je dit zwarte beest aan? Wat is de eerste stap? Welke mogelijkheden zijn er om je nieuwe huisdier een plekje in je leven te geven?

Want volgens het filmpje gaat alles beter eens je vrede neemt met de aanwezigheid van je zwarte vriend. Dat je niet alleen de donkere en sombere gedachten ziet, maar dat je beseft dat dit ook een kans kan zijn om een andere kant van jezelf te leren kennen.

Ik heb van mezelf nog lang verwacht dat ik terug de 'oude IK' ging worden. Maar die veeleisende verwachting zal ik moeten laten voor wat ze is. Een illusie...
Als ik eerlijk ben met mezelf wil ik ook niet terug naar vroeger! Ik zei op alles JA, zonder eerst eens na te denken over de gevolgen voor mij. En dat is nog steeds erg lastig. Alhoewel, ik heb ondertussen wel al het woord NEE leren uitspreken. Vroeger probeerde ik ook voor iedereen goed te doen, behalve voor mezelf. Ik leer nu keuzes te maken. Heb al zoveel geleerd de voorbije maanden, op een confronterende manier soms. Maar ik denk dat je dat soms nodig hebt: de confrontatie met jezelf aangaan. Of beter de confrontatie aangaan met mijn nieuwe metgezel. Niet elke dag kan dezelfde zijn. Er gaan dagen zijn dat mijn zwarte hond flink naast mij wandelt, maar er gaan ook dagen zijn waar hij me mee sleept aan de leiband.

Dus welkom in mijn leven Max! (leek me wel handig als ik de hond een naam gaf 😊)

Een dikke dankjewel aan mijn vriendin om dit filmpje met mij te delen!

A real eye-opnener!

-Me-

Emoties: een echte rollercoaster!

Dag

Zo goed als het de voorbije weken leek te gaan, zo moeilijk heb ik het voor de moment.

Vorige week heb ik bij de therapeute een potje geopend, vrij gedetailleerd en het heeft me meer van mijn stuk gebracht dan ik gedacht had.
Ik ga nu al zo een maand of 5 bij de therapeute. En ik had er wel al over verteld, maar in kleine stukjes en nooit erg uitgebreid. Net omdat ik voelde dat er nog maar over beginnen veel pijn naar boven bracht.
Deze keer verliep het vertellen lichtjes anders... (Ik ga het verhaal hier nu niet vertellen... Misschien ooit, misschien nooit... Maar niet vandaag)

Aanleiding was een kaart die ik had getrokken en waarop de volgende tekst stond:

'Ik besef dat ik het 'verdien' om graag gezien te worden'

Ik begon eerst te vertellen over het feit dat ik eindelijk één van de emoties kon benoemen die ik voel als mijn potje uit het verleden open gaat. Buiten de pijn en het verdriet drong door dat ik me ook enorm verraden voel. En vanaf dan was ik vertrokken... Alles kwam naar boven en in detail tot op de datum. Alsof ik een verhaal van iemand anders aan het vertellen was. Op dat moment kwamen er ook geen tranen, geen enkel greintje van emoties...

Tot ik klaar was... En pas dan merkte hoe stil de therapeute was geworden...
Ze had me amper onderbroken toen ik aan het vertellen was, enkel omdat ik eens iets moest herhalen dat ze wou noteren...

Het enige dat ze aan het einde van mijn verhaal zei was dat ze met 1 ding niet akkoord ging.
Ik had mezelf ergens in het verhaal een 'dwaze koe' genoemd, omdat ik nu vind dat ik bepaalde zaken anders had moeten doen. Omdat ik mijn inziens over me heen heb laten lopen.
En ze heeft gelijk: achteraf is het allemaal veel gemakkelijker om op je leven terug te kijken en te zeggen dat je het anders had moeten aanpakken.
Haar respons: 'Niemand had in zo een situatie geweten hoe te handelen. Jij hebt dat fantastisch aangepakt en dat doe je nog steeds. Ik weet dat je het moeilijk aan jezelf kan toegeven, maar je mag trots zijn op jezelf.'

Toen pas begreep ik de betekenis van het kaartje voor mij...

Het ging niet per se over graag gezien worden door anderen... Maar ik moet beseffen dat ik mezelf ook graag mag zien en dat ik dat verdorie verdien. En ondanks het feit dat ik dat ergens wel weet, blijft dat een moeilijke klik om te maken. Ik ga het echt moeten leren.

Vandaag heb ik bijvoorbeeld zitten nadenken over wat ik wil voor mezelf in de toekomst.
Wat wil ik graag bereiken? Waar droom ik van? Heb ik ambities? Wat maakt me gelukkig? Wat geeft me energie? Allemaal vragen waar ik maar geen antwoord op vind...
Het voelde weer alsof ik mijn weg nog steeds kwijt ben. Dankzij mijn vriendin wel ingezien dat het gewoon weer zo voelt omdat er eindelijk emoties vrij komen die ik ben blijven blokkeren. Ik weet ook wel dat ik al vooruitgang heb geboekt.  Ik ben mezelf wel enorm dankbaar dat ik blijf volhouden bij de therapeute, dat ik naar de yoga blijf gaan, dat ik mezelf ook op moeilijke dagen forceer om uit mijn bed te komen, dat ik de kinderen zo weinig mogelijk laat merken van dit alles...

Ik kan er alleen maar in blijven geloven dat ik hierdoor geraak en dat dit alles ooit een enge droom zal lijken... En vooral dat ik hier niet alleen door moet...

-Ik-

PS I: Dus sorry als ik niet meteen reageer op een mail of bericht, sorry als ik soms af dwaal tijdens een gesprek, sorry als ik minder aanwezig ben ik je leven...
PS II: Ik weet wel dat ik me niet hoef te verantwoorden, maar het is soms sterker dan mezelf...

Eerlijk met mezelf

Hallo!

Wekenlang speelt het al door mijn hoofd: beginnen schrijven in mijn moedertaal. Deze blog is er in de eerste plaats gekomen omdat ik eerlijk wou zijn naar de buitenwereld toe over mijn depressie. Maar toch verschuilde ik me achter het Engels, met als excuus dat zo mijn buitenlandse vrienden ook konden mee volgen. 
Wat een gemakkelijke uitvlucht! 
Vandaag maak ik komaf met de schone schijn en hou ik mezelf een spiegel voor.
Ik wil beginnen met eerlijk te zijn met mezelf. Iets wat niet zo evident blijkt te zijn.
Toegeven aan jezelf dat je in een depressie zit is enorm moeilijk. Het lijkt wel alsof je blijft vechten tegen het al dan niet falen. Terwijl het juist veel moed en kracht vergt om zoiets openlijk toe te geven. Dus ja, ik voel me niet fit in mijn hoofd en dat is al enkele maanden zo. Ik kom al van ver, dat besef is er sinds kort, dat ik al dieper heb gezeten. Maar ik merk ook dat ik er nog niet ben. Ondanks het feit dat ik momenteel weer meer moeilijkere momenten heb, kan ik wel zeggen dat het enigszins beter gaat. Ik experimenteer weer volop met mijn zintuigen: zo ruik ik altijd aan mijn theezakjes voor ik ze te water laat, ik geef mijn ogen de kost tijdens een wandeling of een fietstochtje, ik voel de klei in mijn handen als ik weer eens even een creatief moment heb en ik proef weer verschillende smaken in mijn mond. 
Dat besef, dat ik dat allemaal lange tijd niet gedaan heb, deed me inzien dat ik echt veel dieper heb gezeten dan ik zelf door had. 
Wat ik wel nog steeds in mij heb, is dat ik veel sneller wil vooruit gaan dan dat ik eigenlijk kan. Als ik een betere dag heb en energie voel, dan wil ik die meteen volop benuttigen en de wereld veranderen. (Figuurlijk, want de wereld is op dat moment dan meestal mijn huishouden.) Gevolg is dan vaak dat ik de dag erna een hoopje ben dat je bijeen kan vegen. 
Dus ben ik (met hulp van mijn therapeute) aan het leren doseren. Zoveel dingen dat ik mezelf precies opnieuw moet aanleren. Ik heb dagen dat ik me af vraag waar  ik mee bezig ben, maar ik heb ook dagen dat ik maar al te goed weet dat ik het beste in mezelf aan het ontdekken ben. En dat is deze depressie ook ergens wel: een ontdekkingstocht, ik leer wie ik echt ben of wie ik echt wil zijn.

Dit is één van mijn eerste kaartjes die ik uit de mand heb gevist bij de therapeute. Toepasselijker kon het toen niet zijn. Ik had het toen enorm moeilijk met de druk die ik mezelf oplegde om beter te worden. En hoe 'tijd' voor mij zo zwaar door woog. Ik forceerde mezelf en had niet door dat ik mezelf op die manier aan het tegen werken was. Deze zal nog even passend blijven, want dit proces dat ik door maak is er duidelijk één van lange adem. Voor de mensen uit mijn omgeving waarschijnlijk niet totaal onverwacht.

En daar wil ik toch ook even iets over zeggen... Over de mensen uit mijn omgeving!
Over hoe dankbaar ik hen wel niet ben, voor de steun! Want ik weet dat niet iedereen het zo getroffen heeft als mij. Bedankt om gewoon naar mij te luisteren, zonder teveel (waarschijnlijk wel goed bedoelde) raad te geven... Als je zo diep zit, dan heb je daar geen nood aan. Dan wil je gewoon iemand die bij je zit en die naar je luistert of die gewoon mee van de stilte geniet... Die SAMEN met jou de vele prikkels op vangt...

Mijn 2 dochters wil ik toch ook wel even bedanken! Ondanks het feit dat ik hen zoveel mogelijk bescherm/afscherm, hun voelsprieten vangen hier en daar wel eens iets op. 
En mama heeft weleens een mindere dag, maar samen geraken we er door. Hun lach komt steeds op het juiste moment! ( Hun geklaag vaak iets minder getimed 😉)

En dan de persoon bij wie ik steeds weer tot rust kan komen...

Lieve schat, jouw immens begrip is bewonderenswaardig! Ik weet dat de voorbije maanden niet altijd evident zijn geweest en dat er nog een lange weg af te leggen is. Maar jij hebt ervoor gezorgd dat ik nog NOOIT heb willen opgeven... Hoe diep ik ook zit.. Hoe zwaar de dag ook op me weegt... Hoe leeg ik me ook voel... Dankzij jou voel ik steeds weer dat sprankeltje hoop, weer dat beetje kracht om te blijven doorgaan. SAMEN heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen! 1000x dank!

-IK-

I did good!

Hi there!

Last week something massive happened... I actually did a lot of small tasks (afterwords it made me feel like I took on the world. Yes, it was that exhausting!) But that wasn't the special part of the day. I was having a conversation with my boyfriend about my day... Telling him all the things I had done. And at a certain point I told him: I did good today! 

Then it happened: I stopped walking (I was going upstairs at that moment to put away some laundry) and I realized that I actually gave MYSELF a compliment... The proud that came over me was a feeling I hadn't felt in a really long time.

In fact it is really hard to explain sometimes how you can't feel anything...

I guess that I was scared of feeling TOO much you know. 

My therapist told me that in a crisis people can act in 3 ways: some start feeling (like a lot!), others will start overthinking everything and then you have the ones like me who will keep doing stuff, just so they don't have to feel anything or think about what happened.

So that's what I did... I shut down my emotion... Went into this zombie-state-of-mind.. Sort of an auto-pilot 😏 Maybe it wasn't a good thing to do.. But for me it was a way to protect myself... A survival act... 

And now here I am!

Trying to get rid of the autopilot! Not as easy as it sounds. I am a doer. I keep on doing things, acting, handling... I kinda lost myself in the run... So I really am taking small babysteps.

One of those steps I took is starting to practice Yoga. And due to a special person I met down this road (she is a coach who specializes in Moms who feel (a bit) out of balance) I got intrigued by the Kundalini Yoga. It has been pretty intens, but I am a lot calmer after a session. I can really feel the energy at that moment. 

Another step is trying to surround me with the people who GIVE me energy and not those who drain the energy out of me. I guess that is also setting some bounderies for myself. 
That is also a though one: setting bounderies, drawning the line, making decisions.
Now these days I try to ask myself this question: 'Does it help me forward? Will it give me energy?' If the answer is NO, I draw the line. 

Love Yourself! Nobody can take that away from You, it's a gift You give Yourself.
And You deserve it!

-Me-

Stop pretending... Trow of the mask... And ACCEPT what is...

Hi!

It's been a few months since I've posted something...  Somedays, some weeks I just didn't feel like writing it off... I actually didn't want to feel anything and sometimes I just can't feel anything but pain, sorrow and frustration...

Yes, I've have been doing a lot of things to keep busy.

Going to the yoga, visiting a therapist once a week, walking in the forest, picking flowers, cleaning up the house, meeting up with friends, spending time with my kids and my boyfriend...

Months past by like it was nothing... Time seems surreal...


And it's time for me to be honest with myself, more then anything... Because it's the only way I can turn the frustration into another emotion..

For months I've been disappointed in myself, 'cause things aren't going as I thought they would go.
I thought I would be feeling better by now. Ready to go to work, to be a fulltime mom again, to be a friend, to be a girlfriend, to carry the weight of the world on my shoulders again...

Boy, as I write that all down, how much can you expect of yourself? How many rolls do I want to be able to forfill? Like I am Wonderwoman... :)

I need to take a step back and start from scratch... See who is underneath all those expectations..
Who am I? What do I really want?

At this point I can't keep up to all those expectations. Not only mentally, but also physical my body doesn't want to coöperate yet. ( Last week we visited a shop and after 1 hour I was exhausted, like really-in-need-of-hours-of-sleep-exhausted) It's like my body still can't handle the daily stuff, that are so easy to do otherwise.

I've been seeing this as a battle with myself for months now. Earlier this week a wise friend asked me: Does it has to be a battle? Can't you just feel like crap some days?

No, it doesn't have to be, but that doesn't change the fact that it actually feels like a fight... And of course we all have shitty days... But it's more than just some shitty days... It's getting stuck inside your mind... It's feeling hollow inside... It's not being able to see beyond the horizon... You get lost in the grey zone... So it is kind of a battle... Kind of a fight... And I am always had this warrior in me... And maybe that's what I need to do first... I need to accept the situation...

Yes, I have a depression. No, I'm not feeling OK and I'm not healing as fast as I want to.
But it is what it is for now.

At the moment

Hi,

It's been a while since I've posted some stuff. 
Don't want to feel obligated to share my thoughts everyday. After all they are mine to keepfor myself, if I want to.

The tittle of this blog really reflects how things are going at the moment.
Each day is still a struggle. I can wake up feeling some energy, but it can easily dissapear after a few hours. I have a lot on my mind. It's still hard excepting the fact that I'm mentally not OK. I feel so much shame and guilt. 

Still worried about what everybody would think... I guess that's the hardest part at the moment. I still keep thinking about others, because it's who I am. And it's not easy changing your personality. Deep inside I hope I can inspire some people by outing there own fight as well. Because I realize more then ever that mental health is SO important and there's so little awareness...

This week is my third week at home. I've tried to plan in some important steps.
A talk with the psychologist (a though step, because a half year ago we said our goodbyes), a check-up with the doctor and for the first time: a Yoga Class. 


These are huge steps for me. Just to make sure how huge: somedays taken care of the girls is overwhelming or putting up a brave face for everyone is exhausting. 
So taking care of myself (which should be a basic thing) comes (still) on top of that all. 

One day I'll be able to make the switch... Bravely and strongly choosing to take care of myself! Not caring about what everybody else would think.. And spreading the word.. Breaking the stigma around mental illnesses... 
#AWARENESS

-ME-

PS: I'm proud of myself (a promise I made with the love of my life, love you!)

The long road ahead

Being honest with myself isn't easy. It hurts.
I've been feeling so much the past few days.

But I do realize it's all part of the process. All part of the long road ahead...

Still I have to remind myself each morning, that it's OK to choose for Me now...
Today started as a tough day, but it changed... Actually it was a bit like the weather today...
Some rain, some sun, a bit of wind... And that's just fine! Taking it one day at a time...

Conclusion: today was (over all) a good day! 

Let's see what tomorrow brings!

- Me-

Work in progress

Yesterday was a difficult day for me... I called work and told them what was going on... It was hard for me because I felt guilty. I had the feeling I was leaving everybody down. So You see, I did it again... Neglecting myself.

My coach told me the first time I met her that people who care about me will allow me this period of rest. Now I'm beginning to see she was right.
It's easy for me to give advice to others, but following my own advice that's an other issue I need to work on.

Yesterday I took the first step in my process: Decided to take care of ME!

Today it makes me feel allready a bit lighter. A bit less weight on my shoulders.
But I really need to put a hold on my mind. It's still going crazy, thinking about all the stuff that NEEDS to be done. So for my second step ( trying to take at least one step a day) I'm going to make a TO-DO list!

Challenge: trying to make a SHORT to-do list :) Adding some relaxing and fun stuff aswell. But can't forget the daily things. Things that I don't have the energy for right now. Giving my daugthers some of my time. Reading a book. Going for a walk. Cleaning the house (once space at a time).

And I just need to remind myself to BREATHE!

-Me-

Where to begin?

Where to begin? An easy question I've been asking Myself for a while now.

So I thought it was about time I went looking for some answers.

Let's start with the 'How-I-got-here' part!

I'm not that old (I guess), but still I've been through My kind of hearteaches, pain, sadness... But of course I've also had a lot of joy, happiness and laughter...

A few years ago My life changed. A big change that turned everything I knew, everything I had upside down. That changed My future I was heading for completely. 

But I went on with My life, because I had to. Failure wasn't on My list at that moment. I wasn't allowing Myself to break down, to feel all the pain and anger inside of Me. Scared that it would consume me.

Two years passed by and I was trying to fill up the void that was left inside of me. 

Then I stumbled upon My new boyfriend, who found a way to break down the wall I had build. Without him I would have had My break down a lot sooner.

Break down is such a hard word, isn't it? Makes you feel like a failure.

Like you are not allowed to feel...

So I have a breakdown, I have failed, I'm not strong enough.. 

But I'm still not a that point that I can acknowledge the fact that it's OK to choose for ME! That I am allowed to feel, to cry and to be weak... 

I'm that kind of person who will allways put everybody first. 

Forgetting Myself in the process. 

So that's the 'How-I-got-here' part.

Now let's begin our journey! This is actually the first step for Me. Writing everything down in a Blog. Sharing a bit of Myself with the world. Hoping that I will help somebody else who feels the same. 

I just want to find Myself back... With the support of my family and friends who care about me the most... And with some help of people I will meet along the way!

-Me-