Zo goed als het de voorbije weken leek te gaan, zo moeilijk heb ik het voor de moment.
Vorige week heb ik bij de therapeute een potje geopend, vrij gedetailleerd en het heeft me meer van mijn stuk gebracht dan ik gedacht had.
Ik ga nu al zo een maand of 5 bij de therapeute. En ik had er wel al over verteld, maar in kleine stukjes en nooit erg uitgebreid. Net omdat ik voelde dat er nog maar over beginnen veel pijn naar boven bracht.
Deze keer verliep het vertellen lichtjes anders... (Ik ga het verhaal hier nu niet vertellen... Misschien ooit, misschien nooit... Maar niet vandaag)
Aanleiding was een kaart die ik had getrokken en waarop de volgende tekst stond:
'Ik besef dat ik het 'verdien' om graag gezien te worden'
Ik begon eerst te vertellen over het feit dat ik eindelijk één van de emoties kon benoemen die ik voel als mijn potje uit het verleden open gaat. Buiten de pijn en het verdriet drong door dat ik me ook enorm verraden voel. En vanaf dan was ik vertrokken... Alles kwam naar boven en in detail tot op de datum. Alsof ik een verhaal van iemand anders aan het vertellen was. Op dat moment kwamen er ook geen tranen, geen enkel greintje van emoties...
Tot ik klaar was... En pas dan merkte hoe stil de therapeute was geworden...
Ze had me amper onderbroken toen ik aan het vertellen was, enkel omdat ik eens iets moest herhalen dat ze wou noteren...
Het enige dat ze aan het einde van mijn verhaal zei was dat ze met 1 ding niet akkoord ging.
Ik had mezelf ergens in het verhaal een 'dwaze koe' genoemd, omdat ik nu vind dat ik bepaalde zaken anders had moeten doen. Omdat ik mijn inziens over me heen heb laten lopen.
En ze heeft gelijk: achteraf is het allemaal veel gemakkelijker om op je leven terug te kijken en te zeggen dat je het anders had moeten aanpakken.
Haar respons: 'Niemand had in zo een situatie geweten hoe te handelen. Jij hebt dat fantastisch aangepakt en dat doe je nog steeds. Ik weet dat je het moeilijk aan jezelf kan toegeven, maar je mag trots zijn op jezelf.'
Toen pas begreep ik de betekenis van het kaartje voor mij...
Het ging niet per se over graag gezien worden door anderen... Maar ik moet beseffen dat ik mezelf ook graag mag zien en dat ik dat verdorie verdien. En ondanks het feit dat ik dat ergens wel weet, blijft dat een moeilijke klik om te maken. Ik ga het echt moeten leren.
Vandaag heb ik bijvoorbeeld zitten nadenken over wat ik wil voor mezelf in de toekomst.
Wat wil ik graag bereiken? Waar droom ik van? Heb ik ambities? Wat maakt me gelukkig? Wat geeft me energie? Allemaal vragen waar ik maar geen antwoord op vind...
Het voelde weer alsof ik mijn weg nog steeds kwijt ben. Dankzij mijn vriendin wel ingezien dat het gewoon weer zo voelt omdat er eindelijk emoties vrij komen die ik ben blijven blokkeren. Ik weet ook wel dat ik al vooruitgang heb geboekt. Ik ben mezelf wel enorm dankbaar dat ik blijf volhouden bij de therapeute, dat ik naar de yoga blijf gaan, dat ik mezelf ook op moeilijke dagen forceer om uit mijn bed te komen, dat ik de kinderen zo weinig mogelijk laat merken van dit alles...
Ik kan er alleen maar in blijven geloven dat ik hierdoor geraak en dat dit alles ooit een enge droom zal lijken... En vooral dat ik hier niet alleen door moet...
-Ik-
PS I: Dus sorry als ik niet meteen reageer op een mail of bericht, sorry als ik soms af dwaal tijdens een gesprek, sorry als ik minder aanwezig ben ik je leven...
PS II: Ik weet wel dat ik me niet hoef te verantwoorden, maar het is soms sterker dan mezelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten