Alsof mijn emoties gevangen zitten in mijn hoofd. Ik heb wel betere dagen en naar mijn gevoel komt de controle over mijn leven langzaamaan terug. Alhoewel mijn hoofd vaak het tegendeel bewijst. Het is zo schaamtelijk om je bepaalde zaken niet meer te herinneren, zaken die zo evident lijken. Hoe vaak is er hier thuis niet de discussie, dat mijn vriend beweert iets tegen mij gezegd te hebben en ik het me niet meer voor de geest kan halen. Het lijkt vaak alsof ik gek wordt. Of dat ik iets wil zeggen, maar dat de woorden verkeerd uit mijn mond komen. En wanneer ik mezelf dan wil corrigeren blijf ik de verkeerde woorden zeggen. Ik ben 32, maar ik voel me vaak 82. A foggy mind is blijkbaar typisch voor mensen met een burn-out of depressie. Mensen waarvan hun hoofd overloopt met gedachten, waar de focus helemaal weg is. Vroeger verslond ik boeken, nu kost het me enorm veel moeite om me door 2 pagina's te slepen. En ook fysiek ben ik er nog niet helemaal. De maandelijkse bezoekjes aan de osteopaat blijven nog steeds op de agenda staan. Vooral mijn nek en schouders voelen de stress en mijn angsten goed aan. Ze blokkeren bij het minste.
Maar, ik zie tussen de lijntjes ook goeie dingen. Ok, mijn hoofd blokkeert vaak nog, maar ik kan wel de grillen van de kinderen beter aan, ze komen niet meer zo hard binnen. En ook al heb ik soms het gevoel dat ik gek wordt, ik weiger er aan toe te geven. Ik blijf geloven in mijn gevoel.
Elke stap vooruit voelt als een overwinning! Ooit worden die paar pagina's wel weer een boek. Er komt een dag dat de woorden weer uit mijn mond zullen rollen. Mijn grenzen zullen me gaandeweg duidelijker worden, zodat ik ze kan herkennen en bewaken. Want dat wordt de grootste uitdaging: binnen mijn grenzen blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten