woensdag 13 mei 2020

Onzichtbaar voor de buitenwereld

Deze post schrijf ik om een licht te werpen op een kwetsbare groep. Omdat het een groep is die vaak vergeten wordt. Of die zelf niet durven te spreken. Ooit was ik één van hen...
Vandaag geef ik hen een stem. Vandaag durf ik het woord te nemen. Het leeft in mij en de voorbije weken is het duidelijk merkbaar dat het thema me wakker houdt. Soms zelfs letterlijk, door herinneringen die boven komen drijven en die zelfs voor pittige nachtmerries zorgen.


Once upon a time there was a girl
In her early years she had to learn
How to grow up living in a war that she called home
Never know just where to turn for shelter from the storm
~Christina Aguilera - I'm OK~


Altijd op mijn hoede, dat is de eerste omschrijving als ik aan vroeger denk. Dat is de benaming die ik aan mijn jeugd heb gegeven: vroeger. Het omvat alles en tegelijk niets. 
En neen, het was niet altijd kommer en kwel. We hebben ook echt fijne momenten gekend.
Toch kan ik me die nog moeilijk herinneren. Ze liggen verstopt onder een laag van angst, pijn en verdriet. Onmenselijk veel verdriet. Ze zijn ook vaag de beelden die nog steeds door mijn hoofd spoken. De emoties die ermee verbonden zijn die konden niet duidelijker zijn.
Ik ben er dan ook mee opgegroeid. 

De angst heeft ervoor gezorgd dat ik, al op vrij jonge leeftijd, vluchtroutes in mijn hoofd had uitgedokterd. Die gingen ervoor zorgen dat ik hulp kon halen, wanneer het ooit nodig zou zijn. Dat ik leerde hoe ik mezelf onzichtbaar moest maken, op de tippen van mijn tenen moest lopen en geen verkeerde woorden zou uitspreken. Als kind zag en hoorde ik veel. Wervelstormen van woorden en tsunami's van verwijten. Mijn huis was geen veilige thuis voor mij. De alcoholverslaving van mijn vader overheerst voor een groot deel mijn herinneringen. Als volwassene kan ik nu zien dat mij, als kind, geen schuld trof.
Toen zag ik het immers anders. Ik heb lang gedacht dat het aan mij lag. Als ik maar liever was... Als ik maar beter mijn best deed op school... Als ik maar luisterde naar wat er van mij verlangd werd... Misschien was ik dan wel goed genoeg... Misschien zou hij dan wel veranderen... Misschien werd hij dan niet zo snel boos... Misschien zou hij dan wel trots zijn op mij...

Ook al begrijp ik nu als volwassene, dat ik maar een kind was, toch dringt het besef ook door dat mijn jeugd mij ook getekend heeft. Het heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben.
Ik vergelijk het soms met een weegschaal, die uit balans is gebracht. Langs de ene kant wegen de pijnlijke herinneringen door. Gelukkig heb je langs de andere kant ook positieve gedachten die me doorheen mijn jeugd zijn bijgebracht. Mijn moeder was, in de onveiligheid van ons huis, de houvast. Zij probeerde toen voor geborgenheid te zorgen. 
De plaats waar ik me het veiligst voelde, dat moet het huis van mijn grootouders zijn geweest. Daar brachten we genoeg tijd door om even op adem te kunnen komen. Terug opladen, terug gewoon even kind kunnen zijn. De warmte die ik van hen mee kreeg, die is onbetaalbaar. Dat besef ik nu maar al te goed. 

Als tiener kwam er ook woede naar boven, die ik dan niet eens tot uiting kon brengen.
Maar het was er wel, het borrelde in mij. Kwaad op de situatie, kwaad op de oneerlijkheid, kwaad omdat er niks werd gedaan dat mij zou verlossen van het onveilige gevoel. 
Ook kwaad op mezelf, omdat ik zelf de moed of het lef niet had om actie te ondernemen. 
Ik wou mijn mama en mijn zus niet in de steek laten. Ik had de gedachte gecreëerd in mijn hoofd dat ik ervoor kon zorgen dat zij veilig waren. Dat ik hen kon beschermen. 
Nu zie ik in dat dat niet eens mijn taak was. Zelfs op dat moment was ik nog een kind, ondanks het grote verantwoordelijkheidsgevoel.

Op mijn 19e (toen pas) is er een einde gekomen aan de onveilige situatie, want toen zijn we thuis vertrokken. Dat moment staat dan weer wel in mijn geheugen gegrift. Het universum had de jaren die daarop volgde fijne momenten in petto. En om één of andere reden, was het blijkbaar ook nodig om, met een paar stevige klappen, mij een ander pad op te duwen. Zo van die kleppers waarbij de grond vanonder je voeten wegzakt. 

Voor mezelf kan ik de klok niet terugdraaien en het onrecht uit mijn jeugd ongedaan maken. Zelfs dat is gebeurd met een reden, al is het vaak nog moeilijk om die helder te zien.
Ik kan alleen maar de weg leren vinden naar mezelf. Toestemming geven aan mijn innerlijke kind om te houden van de geweldige persoon die ze is. Haar leren zien wie ze écht is en haar zelfbeeld weer wat mooier maken. Dat ik eindelijk de kracht heb gevonden om dit alles neer te schrijven, is voor mij het teken dat het helingsproces kan beginnen. 

Dat alles naar boven is gekomen tijdens de corona-shizzle betekent veel voor mij. De voorbije weken gingen mijn gedachten vaak uit naar kinderen die nu geen veilige thuishaven hebben, die hun vangnet kwijt zijn, die geen ontsnappingsroute meer kunnen uitdokteren, die geen plek hebben om naartoe te vluchten... 
Het idee dat ik dit als kind had moeten doorstaan, de emoties die ik voelde opkomen... Die gaven de doorslag om hen een stem te geven! 



donderdag 3 januari 2019

Trefwoorden van de dag: Bevriezen~Steun~Ontdooien~Zelfzorg~en~een~beetje~MOED!

Het was een heftige dag vandaag... 
Van het ene moment op het andere werd ik precies naar beneden getrokken. Ik bevroor. Ik vond geen woorden meer om te zeggen hoe ik me voelde, wat er in mij om ging. Alsof ik verdronk in mijn gedachten en mijn emoties. Een totale mentale black-out!
Gelukkig heb ik een geweldig geduldig lief, die met veel aandacht en begrip wacht en er gewoon is... Tot ik langzaamaan ontdooi uit mijn trance... Die de spoken te lijf gaat met liefde, warmte en vooral steun! Vaak zijn het dezelfde spoken die opduiken en me doen twijfelen aan alles... 

Op 1 januari had ik mezelf voorgenomen om dit jaar meer in mezelf te geloven. Vandaag tijdens m'n black-out  was het één van de eerste zaken die door mijn hoofd gingen: tot zover je goed voornemen... Nee! In mezelf geloven is sowieso een lang proces, met vallen en opstaan. De ene dag zal dat beter gaan dan de andere. En het gaat niet alleen over het geloven in mezelf.

Zoals mijn beste vriendin zei: het is werken aan de relatie met jezelf!
Jezelf graag zien zou bij iedereen op nummer 1 moeten staan!
Dat is pas eens een top-voornemen... Zo één waarvan we op het einde van het jaar kunnen zeggen: awel, dat voornemen heb ik doen slagen dit jaar!

Zelfzorg speelt daar ook een belangrijke rol in. En ik beken... Ik ben daar echt slecht in! Ok, je ziet het misschien niet... ( ik ben dan ook goed in het verbergen ervan) 
Even een korte schets...
Mijn slaaproutine: dikke nul op tien!
Mijn inname van mijn medicatie voor mijn epilepsie: euhm... was de laatste tijd weer minder, maar sinds kort terug op de goede weg...
Mijn voeding: van ik-probeer-gezond-te-eten over valsspelen naar misschien-toch-niet-zo-goed-bezig...
'Optutten' (lees: me iet-of-wat deftig aankleden) is vaker een opgave dan een evidentie. (mocht ik mogen ik ging in mijn pyjama werken 😁)
Mildheid voor mezelf: pogingen worden ondernomen, want ja, ik besef dat de voorbije lijnen ook een soort van oordelen over mezelf is...

Waarom ik dit nu eigenlijk allemaal vertel? Enerzijds om de strijd met die innerlijke criticus openlijk aan te gaan. Want die zegt me nu: wat gaan 'de mensen' allemaal niet van u peinzen? Pfft... Wat maakt het eigenlijk uit? Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige ben die het moeilijk heeft. Die donkere dagen kent en blij is als het weer wat lichter wordt in haar hoofd. Ik wil mijn verhaal vooral blijven delen, omdat ik weet dat er nog mensen zijn daarbuiten die hun verhaal nog niet kunnen vertellen.
Ergens wil ik hen hiermee moed geven.
Mijn verhaal delen met mensen rondom mij is voor mij erg belangrijk. Ik kan mezelf beter verwoorden door het neer te schrijven dan de woorden te moeten uitspreken! Maar ik voel dat het van mij ook moed vraagt om uiteindelijk op de 'Publiceren-knop' te drukken...

-Ik-

    

woensdag 29 augustus 2018

Vakantie!

Sinds vorige week vrijdag zijn we terug van onze gezinsvakantie naar Luxemburg. 
Iets waar ik op voorhand enorm had naar uitgekeken. In mijn hoofd lagen de verwachtingen hoog.
Een relaas van een vakantie met mooie momenten en voorvallen die me met m'n beide voetjes weer op de grond gezet hebben.



We hadden voor een leuke en gezellige camping gekozen die zich vooral richtte tot families met kinderen. Daar aangekomen bleken de foto's er niet om te liegen... Spelende kinderen, een gemoedelijke sfeer, het zag er top uit! Er kwamen spontaan goede herinneringen uit mijn eigen jeugd naar boven. We besloten om eerst onze auto leeg te maken en ons te installeren in de caravan. Achteraf zouden we dan meerijden met de tractor tot aan de kinderdisco en daar iets eten. Alles verliep zoals ik het voor ogen had, het uitpakken ging vlotjes en de kinderen hielpen in de mate van het mogelijke. De rit met de tractor was de eerste uitdaging... De muziek stond best luid en de uitstootgassen van de tractor lagen niet lekker op m'n nuchtere maag. Het werd in de hal, waar de kinderdisco doorging, ook al snel duidelijk dat we (gelukkig was ik het niet alleen die de prikkels niet aan kon) het daar niet lang gingen volhouden. Teveel volk in een kleine ruimte, een bende uitzinnige kinderen en een discobar met een volume dat je trommelvliezen kon laten scheuren. De disco zelf begon om 19u en om 20u waren we alweer in onze caravan (om maar even duidelijk te maken hoe snel we weer weg waren).
We besloten om de kinderen in bed te stoppen, aangezien het al een lange dag was geweest en we de volgende dag ook al wat dingen op de planning hadden staan. Om 20u30 lagen ze in bed en ik denk dat ze om 23u de strijd eindelijk opgegeven hebben. Toen, op dat tijdstip, had ik meer zin om gewoon terug alles weer in te laden en naar huis te keren. Ik was zo teleurgesteld, puur omdat de dag niet geëindigd was zoals ik gehoopt had. Achteraf heb ik ook wel het één en ander kunnen relativeren. Een nieuwe omgeving, zowel voor ons als voor de kinderen... Iedereen waarschijnlijk doodop... Je zou voor minder uit je lood geslagen zijn.. 


En de dagen daarna bewezen inderdaad dat het gewoon een kwestie van wennen was... En dat is het hem net... We gunnen onszelf de tijd niet. We verwachten zoveel van onszelf en van onze omgeving. Alles moet perfect verlopen, maar perfect bestaat niet. 

Tijdens onze week daar heb ik ook gemerkt hoezeer sociale media een deel uitmaakt van ons leven. We hadden voor een week daar WIFI genomen, maar de verbinding was erg zwak. Het is pas dan dat het duidelijk wordt hoeveel tijd je daaraan spendeert. Misschien iets dat ik kan overwegen als detox. 

Gewoon weer wat meer bloggen, dat is veel fijner!

Tot gauw!


woensdag 25 april 2018

Waar we nu staan...

Maanden geleden ging het vlot, maar nu lijkt het voor mij erg moeilijk om neer te pennen wat ik voel.
Alsof mijn emoties gevangen zitten in mijn hoofd. Ik heb wel betere dagen en naar mijn gevoel komt de controle over mijn leven langzaamaan terug. Alhoewel mijn hoofd vaak het tegendeel bewijst. Het is zo schaamtelijk om je bepaalde zaken niet meer te herinneren, zaken die zo evident lijken. Hoe vaak is er hier thuis niet de discussie, dat mijn vriend beweert iets tegen mij gezegd te hebben en ik het me niet meer voor de geest kan halen. Het lijkt vaak alsof ik gek wordt. Of dat ik iets wil zeggen, maar dat de woorden verkeerd uit mijn mond komen. En wanneer ik mezelf dan wil corrigeren blijf ik de verkeerde woorden zeggen. Ik ben 32, maar ik voel me vaak 82. A foggy mind is blijkbaar typisch voor mensen met een burn-out of depressie. Mensen waarvan hun hoofd overloopt met gedachten, waar de focus helemaal weg is. Vroeger verslond ik boeken, nu kost het me enorm veel moeite om me door 2 pagina's te slepen. En ook fysiek ben ik er nog niet helemaal. De maandelijkse bezoekjes aan de osteopaat blijven nog steeds op de agenda staan. Vooral mijn nek en schouders voelen de stress en mijn angsten goed aan. Ze blokkeren bij het minste.

Maar, ik zie tussen de lijntjes ook goeie dingen. Ok, mijn hoofd blokkeert vaak nog, maar ik kan wel de grillen van de kinderen beter aan, ze komen niet meer zo hard binnen. En ook al heb ik soms het gevoel dat ik gek wordt, ik weiger er aan toe te geven. Ik blijf geloven in mijn gevoel.
Elke stap vooruit voelt als een overwinning! Ooit worden die paar pagina's wel weer een boek. Er komt een dag dat de woorden weer uit mijn mond zullen rollen. Mijn grenzen zullen me gaandeweg duidelijker worden, zodat ik ze kan herkennen en bewaken. Want dat wordt de grootste uitdaging: binnen mijn grenzen blijven!

Afbeeldingsresultaat voor inspirational quotes setting boundaries

maandag 27 november 2017

Mijn zwarte hond

Vorige week heeft een vriendin die me nauw aan het hart ligt een erg mooi filmpje met me gedeeld.
Een confronterend filmpje, maar het verwoorde zo mooi hoe ik me de voorbije maanden al heb gevoeld.

https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc&feature=youtu.be

Het wordt zo mooi uitgelegd hoe een depressie je hele leven op zijn kop kan zetten. Hoe de zwarte hond in je leven komt en alles van je over neemt. En hoe pak je dit zwarte beest aan? Wat is de eerste stap? Welke mogelijkheden zijn er om je nieuwe huisdier een plekje in je leven te geven?

Want volgens het filmpje gaat alles beter eens je vrede neemt met de aanwezigheid van je zwarte vriend. Dat je niet alleen de donkere en sombere gedachten ziet, maar dat je beseft dat dit ook een kans kan zijn om een andere kant van jezelf te leren kennen.

Ik heb van mezelf nog lang verwacht dat ik terug de 'oude IK' ging worden. Maar die veeleisende verwachting zal ik moeten laten voor wat ze is. Een illusie...
Als ik eerlijk ben met mezelf wil ik ook niet terug naar vroeger! Ik zei op alles JA, zonder eerst eens na te denken over de gevolgen voor mij. En dat is nog steeds erg lastig. Alhoewel, ik heb ondertussen wel al het woord NEE leren uitspreken. Vroeger probeerde ik ook voor iedereen goed te doen, behalve voor mezelf. Ik leer nu keuzes te maken. Heb al zoveel geleerd de voorbije maanden, op een confronterende manier soms. Maar ik denk dat je dat soms nodig hebt: de confrontatie met jezelf aangaan. Of beter de confrontatie aangaan met mijn nieuwe metgezel. Niet elke dag kan dezelfde zijn. Er gaan dagen zijn dat mijn zwarte hond flink naast mij wandelt, maar er gaan ook dagen zijn waar hij me mee sleept aan de leiband.

Dus welkom in mijn leven Max! (leek me wel handig als ik de hond een naam gaf 😊)

Een dikke dankjewel aan mijn vriendin om dit filmpje met mij te delen!

A real eye-opnener!

-Me-

vrijdag 29 september 2017

Emoties: een echte rollercoaster!

Dag

Zo goed als het de voorbije weken leek te gaan, zo moeilijk heb ik het voor de moment.

Vorige week heb ik bij de therapeute een potje geopend, vrij gedetailleerd en het heeft me meer van mijn stuk gebracht dan ik gedacht had.
Ik ga nu al zo een maand of 5 bij de therapeute. En ik had er wel al over verteld, maar in kleine stukjes en nooit erg uitgebreid. Net omdat ik voelde dat er nog maar over beginnen veel pijn naar boven bracht.
Deze keer verliep het vertellen lichtjes anders... (Ik ga het verhaal hier nu niet vertellen... Misschien ooit, misschien nooit... Maar niet vandaag)

Aanleiding was een kaart die ik had getrokken en waarop de volgende tekst stond:

'Ik besef dat ik het 'verdien' om graag gezien te worden'

Ik begon eerst te vertellen over het feit dat ik eindelijk één van de emoties kon benoemen die ik voel als mijn potje uit het verleden open gaat. Buiten de pijn en het verdriet drong door dat ik me ook enorm verraden voel. En vanaf dan was ik vertrokken... Alles kwam naar boven en in detail tot op de datum. Alsof ik een verhaal van iemand anders aan het vertellen was. Op dat moment kwamen er ook geen tranen, geen enkel greintje van emoties...

Tot ik klaar was... En pas dan merkte hoe stil de therapeute was geworden...
Ze had me amper onderbroken toen ik aan het vertellen was, enkel omdat ik eens iets moest herhalen dat ze wou noteren...

Het enige dat ze aan het einde van mijn verhaal zei was dat ze met 1 ding niet akkoord ging.
Ik had mezelf ergens in het verhaal een 'dwaze koe' genoemd, omdat ik nu vind dat ik bepaalde zaken anders had moeten doen. Omdat ik mijn inziens over me heen heb laten lopen.
En ze heeft gelijk: achteraf is het allemaal veel gemakkelijker om op je leven terug te kijken en te zeggen dat je het anders had moeten aanpakken.
Haar respons: 'Niemand had in zo een situatie geweten hoe te handelen. Jij hebt dat fantastisch aangepakt en dat doe je nog steeds. Ik weet dat je het moeilijk aan jezelf kan toegeven, maar je mag trots zijn op jezelf.'

Toen pas begreep ik de betekenis van het kaartje voor mij...

Het ging niet per se over graag gezien worden door anderen... Maar ik moet beseffen dat ik mezelf ook graag mag zien en dat ik dat verdorie verdien. En ondanks het feit dat ik dat ergens wel weet, blijft dat een moeilijke klik om te maken. Ik ga het echt moeten leren.

Vandaag heb ik bijvoorbeeld zitten nadenken over wat ik wil voor mezelf in de toekomst.
Wat wil ik graag bereiken? Waar droom ik van? Heb ik ambities? Wat maakt me gelukkig? Wat geeft me energie? Allemaal vragen waar ik maar geen antwoord op vind...
Het voelde weer alsof ik mijn weg nog steeds kwijt ben. Dankzij mijn vriendin wel ingezien dat het gewoon weer zo voelt omdat er eindelijk emoties vrij komen die ik ben blijven blokkeren. Ik weet ook wel dat ik al vooruitgang heb geboekt.  Ik ben mezelf wel enorm dankbaar dat ik blijf volhouden bij de therapeute, dat ik naar de yoga blijf gaan, dat ik mezelf ook op moeilijke dagen forceer om uit mijn bed te komen, dat ik de kinderen zo weinig mogelijk laat merken van dit alles...

Ik kan er alleen maar in blijven geloven dat ik hierdoor geraak en dat dit alles ooit een enge droom zal lijken... En vooral dat ik hier niet alleen door moet...



-Ik-

PS I: Dus sorry als ik niet meteen reageer op een mail of bericht, sorry als ik soms af dwaal tijdens een gesprek, sorry als ik minder aanwezig ben ik je leven...
PS II: Ik weet wel dat ik me niet hoef te verantwoorden, maar het is soms sterker dan mezelf...

maandag 25 september 2017

Eerlijk met mezelf

Hallo!

Wekenlang speelt het al door mijn hoofd: beginnen schrijven in mijn moedertaal. Deze blog is er in de eerste plaats gekomen omdat ik eerlijk wou zijn naar de buitenwereld toe over mijn depressie. Maar toch verschuilde ik me achter het Engels, met als excuus dat zo mijn buitenlandse vrienden ook konden mee volgen. 
Wat een gemakkelijke uitvlucht! 
Vandaag maak ik komaf met de schone schijn en hou ik mezelf een spiegel voor.
Ik wil beginnen met eerlijk te zijn met mezelf. Iets wat niet zo evident blijkt te zijn.
Toegeven aan jezelf dat je in een depressie zit is enorm moeilijk. Het lijkt wel alsof je blijft vechten tegen het al dan niet falen. Terwijl het juist veel moed en kracht vergt om zoiets openlijk toe te geven. Dus ja, ik voel me niet fit in mijn hoofd en dat is al enkele maanden zo. Ik kom al van ver, dat besef is er sinds kort, dat ik al dieper heb gezeten. Maar ik merk ook dat ik er nog niet ben. Ondanks het feit dat ik momenteel weer meer moeilijkere momenten heb, kan ik wel zeggen dat het enigszins beter gaat. Ik experimenteer weer volop met mijn zintuigen: zo ruik ik altijd aan mijn theezakjes voor ik ze te water laat, ik geef mijn ogen de kost tijdens een wandeling of een fietstochtje, ik voel de klei in mijn handen als ik weer eens even een creatief moment heb en ik proef weer verschillende smaken in mijn mond. 
Dat besef, dat ik dat allemaal lange tijd niet gedaan heb, deed me inzien dat ik echt veel dieper heb gezeten dan ik zelf door had. 
Wat ik wel nog steeds in mij heb, is dat ik veel sneller wil vooruit gaan dan dat ik eigenlijk kan. Als ik een betere dag heb en energie voel, dan wil ik die meteen volop benuttigen en de wereld veranderen. (Figuurlijk, want de wereld is op dat moment dan meestal mijn huishouden.) Gevolg is dan vaak dat ik de dag erna een hoopje ben dat je bijeen kan vegen. 
Dus ben ik (met hulp van mijn therapeute) aan het leren doseren. Zoveel dingen dat ik mezelf precies opnieuw moet aanleren. Ik heb dagen dat ik me af vraag waar  ik mee bezig ben, maar ik heb ook dagen dat ik maar al te goed weet dat ik het beste in mezelf aan het ontdekken ben. En dat is deze depressie ook ergens wel: een ontdekkingstocht, ik leer wie ik echt ben of wie ik echt wil zijn.


Dit is één van mijn eerste kaartjes die ik uit de mand heb gevist bij de therapeute. Toepasselijker kon het toen niet zijn. Ik had het toen enorm moeilijk met de druk die ik mezelf oplegde om beter te worden. En hoe 'tijd' voor mij zo zwaar door woog. Ik forceerde mezelf en had niet door dat ik mezelf op die manier aan het tegen werken was. Deze zal nog even passend blijven, want dit proces dat ik door maak is er duidelijk één van lange adem. Voor de mensen uit mijn omgeving waarschijnlijk niet totaal onverwacht.

En daar wil ik toch ook even iets over zeggen... Over de mensen uit mijn omgeving!
Over hoe dankbaar ik hen wel niet ben, voor de steun! Want ik weet dat niet iedereen het zo getroffen heeft als mij. Bedankt om gewoon naar mij te luisteren, zonder teveel (waarschijnlijk wel goed bedoelde) raad te geven... Als je zo diep zit, dan heb je daar geen nood aan. Dan wil je gewoon iemand die bij je zit en die naar je luistert of die gewoon mee van de stilte geniet... Die SAMEN met jou de vele prikkels op vangt...

Mijn 2 dochters wil ik toch ook wel even bedanken! Ondanks het feit dat ik hen zoveel mogelijk bescherm/afscherm, hun voelsprieten vangen hier en daar wel eens iets op. 
En mama heeft weleens een mindere dag, maar samen geraken we er door. Hun lach komt steeds op het juiste moment! ( Hun geklaag vaak iets minder getimed 😉)

En dan de persoon bij wie ik steeds weer tot rust kan komen...

Lieve schat, jouw immens begrip is bewonderenswaardig! Ik weet dat de voorbije maanden niet altijd evident zijn geweest en dat er nog een lange weg af te leggen is. Maar jij hebt ervoor gezorgd dat ik nog NOOIT heb willen opgeven... Hoe diep ik ook zit.. Hoe zwaar de dag ook op me weegt... Hoe leeg ik me ook voel... Dankzij jou voel ik steeds weer dat sprankeltje hoop, weer dat beetje kracht om te blijven doorgaan. SAMEN heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen! 1000x dank!


-IK-